Zaczęłam oglądać z przypadku. Tak jak większość moich seriali. Wciągnęłam się do tego stopnia, że pierwszych sześć odcinków obejrzałam w jeden dzień, a na każdy kolejny nie mogłam się doczekać. Do czasu. Przyszedł drugi sezon, obejrzałam trzy odcinki i… to już nie było to. Wątek Victorii zaczął mnie denerwować, a sama Emily Thorne też już nie była taka jak na początku. Zemsta zaczęła się przeciągać, rozciągać i zbytnio komplikować. Porzuciłam serial bez żalu i nadal nie mam ochoty wracać.
Po niemal półtora wieku Stefan Salvatore powraca do swojego rodzinnego miasteczka. Poznaje tam Elenę. Jej twarz do złudzenia przypomina wampirzycę, która uczyniła go nocnym łowcą. Do miasteczka powraca również brat Stefana – Damon. Niezwykły plan, który Damon zamierza wprowadzić w życie odkryje tajemnice z przeszłości oraz pociągnie za sobą wiele ofiar, gdyż powiedzenie „dążyć do celu po trupach” traktuje on wyjątkowo dosłownie. Oprócz Eleny, Stefana i Damona poznajemy również innych mieszkańców miasteczka Mystic Falls. Jeremy, młodszy brat Eleny, którego rozpacz po tragicznej stracie rodziców popycha w kierunku narkotyków. Matt, który pomimo iż nie może zaakceptować faktu, że jego związek z Eleną rozpadł się, nadal stara się być jej przyjacielem. Bonnie, która przypadkiem odkrywa iż ma zdolności magiczne. Caroline, beztroska blondynka, która choć nikogo i niczego nie potrafi traktować poważnie, w skrytości ducha marzy by stać się kimś lepszym, aby zasłużyć na miłość. Tyler, który choć wychowany został w szanowanej rodzinie nie potrafi okazywać szacunku zarówno własnej dziewczynie, jak i kolegom. W żyłach każdego z nich płynie krew ich przodków, którzy w 1864 roku znali wampirzycę Katherine i braci Salvatore.
Wielokrotnie pisałam/mówiłam, że TVD to przykład, że z beznadziejnej książki można zrobić świetny serial. Jednak wszystko ma swoje granice. Pierwszy sezon rozkręcał bardzo wolno, dopiero gdzieś tak od ósmego odcinka zrobiło się na tyle ciekawie i wciągająco, że czekałam niecierpliwe na każdy kolejny epizod. Poza tym no wiecie Damon (Gosiarella i eM zgodziły się go mi odstąpić). Po świetnym pierwszym sezonie i rewelacyjnym drugim, przyszedł czas na trzeci, który z odcinka na odcinek pogrążał się w moich oczach. Najbardziej irytowały mnie te rozterki Eleny i przepychanki Stefan kontra Damon. I choć po premierze pierwszego odcinka czwartego sezonu przymierzałam się do jego obejrzenia, to jednak tego nie zrobiłam, a potem okazało się, że w ogóle mi tej historii nie brakuje. Skończyłam przygodę z TVD na trzech pełnych sezonach i nie żałuję.
Dean i Sam od dzieciństwa przygotowywani byli do misji, która stanowi sens ich życia. Jednak to już przeszłość. Teraz Sam chce studiować prawo, żyć spokojnie i normalnie. I tak się dzieje do chwili, kiedy jego starszy brat, Dean, zjawia się z niepokojącymi wiadomościami: ich ojciec, człowiek, który od 22 lat walczył ze złem, zniknął. Aby go odszukać i pomóc ludzkości pokonać złe siły, bracia muszą ścigać to, na co on polował… a Sam będzie zmuszony powrócić do życia, które, miał nadzieję, na zawsze zostawić za sobą.
Uwielbiałam horrory aż do czasu obejrzenia “Wzgórza mają oczy”, które wzbudziły we mnie taki niesmak, że od tego czasu nie tykam palcem strasznych filmów. Jednak zanim jeszcze porzuciłam gatunek, zdążyłam załapać się na serial Supernatural. Dwóch braci walczy z nadnaturalnymi siłami, genialny pomysł, świetne wykonanie i co najważniejsze, niektóre odcinki były tak przerażające, że oglądałam je siedząc z głową pod kocem i obgryzając paznokcie. A już przenigdy nie obejrzałabym żadnego odcinka wieczorem, czy będąc sama w domu. I tak było przez trzy sezony. W czwartym sezonie już nie było tak strasznie, a wątek Deana tak mnie zniesmaczył, że historia przestała robić na mnie wrażenie. No i Castiel też był irytujący. Jednak dotrwałam do końca sezonu i nawet napoczęłam sezon piąty, ale po kilku odcinkach zniechęciłam się całkowicie, kończąc przygodę z braćmi Winchester, bo poziom absurdu osiągnął dla mnie wszelkie granice.
Po ataku na kryjówkę terrorystów w Iraku amerykańskim żołnierzom udaje się odbić jeńca wojennego, który zaginął przed 8 laty. Sierżant Nicholas Brody wraca do kraju jako bohater, jednak nie wszyscy w niego wierzą. Agentka CIA Carrie Mathison nie zważając na innych próbuje udowodnić, że uznany wcześniej za zmarłego żołnierz nie jest już tym samym człowiekiem który wyjechał na misję.
Objawienie telewizyjne. Obejrzałam w kilka miesięcy po premierze i od razu wchłonęłam cały pierwszy sezon. Rewelacja, każdy odcinek naładowany emocjami, świetny aktorsko, scenariusz i reżyseria majstersztyk. Moją ulubiona postacią był Saul i bardzo jestem ciekawa, czy okaże się to co podejrzewam, w stosunku do jego bohatera. Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie Claire Danes, nie sądziłam, że potrafi zagrać taką rolę. Najbardziej denerwowała mnie Dana i podobno w czwartym sezonie ma jej nie być, co być może wyjdzie serialowi na dobre i skłoni mnie do nadrobienia sezonu trzeciego. Bo skończyłam oglądać Homeland na pierwszym odcinku trzeciego sezonu. Obejrzałam, dość ciekawy, ale Carrie mnie tak niesamowicie denerwowała, mam wrażenie, że scenarzystom skończyły się pomysły na wykorzystanie jej postaci. Na obecną chwilę nie mam ochoty kontynuować oglądania serialu, może kiedyś mi się odmieni, zwłaszcza, że to tylko dwanaście, no jedenaście odcinków.
Ichabod Crane (Tom Mison) zmarł w wyniku odniesionej rany w walce z niezwykłym przeciwnikiem, któremu uciął głowę. Wskrzeszony budzi się 250 lat później we współczesnym Sleepy Hollow. W tym samym czasie w mieście pojawia się też tajemniczy jeździec mordujący ludzi. Łącząc siły z lokalną panią szeryf (Nicole Beharie), Crane musi rozwiązać zagadki z przeszłości, które prowadzą go w sam środek walki pomiędzy dobrem a złem.
Nowość tego sezonu. Bardzo wiele oczekiwałam po tym serialu, ponieważ kocham film „Sleepy Hollow” z Johnnym Deppem w roli Ichaboda Crane’a. I prawdę powiedziawszy serial te oczekiwania spełnił. Widziałam osiem z trzynastu odcinków i naprawdę mi się podobało. Czemu więc nie kontynuuję? Tutaj decyzję za mnie podjęła moja wena i lenistwo. Nie chce mi się. Nie mam ochoty. Jak zawsze miałam do oglądania pięć, sześć seriali w sezonie, a zdarzało się, że osiem czy dziesięć, tak teraz po prostu mi się nie chce I ograniczyłam się do trzech. Sleepy Hollow się nie załapało, choć naprawdę świetnie pomyślane, rewelacyjnie zagrane, zwłaszcza Tom Mison spisuje się na medal, ciekawie napisany scenariusz, zaskakuje, intryguje, wciąga. Polecam, bo warto, a może sama kiedyś do niego wrócę.