„Pieśń miecza” to czwarty tom cyklu „Wojny Wikingów” Bernarda Cornwella. Autor jak zwykle nie zawodzi swoich czytelników i serwuje prawdziwy majstersztyk powieści historycznej. Tempo akcji jest wolniejsze, spokojniejsze, mniej tutaj polemiki dotyczącej religii, Uthred nadal jest przeciwny księżom, ale nie jest już tak zatwardziały w swych poglądach. Od samego początku obserwujemy w kolejnych częściach cyklu jak bohater dojrzewa. Od małego dziecka, poprzez jego pierwszy mur tarcz, aż do teraz, gdy stał się dorosłym, dojrzałym mężczyzną, który każdą decyzję przemyśli, bo odpowiada już nie tylko za siebie, czy nawet swoich ludzi, ale również za swoją rodzinę.
Nieodłącznym elementem wojen Wikingów są bitwy. W czwartej części przygód Uhtreda znowu możemy czytać i wyobrażać sobie rewelacyjnie przedstawione sceny batalistyczne, rozgrywane w dużej mierze na statkach i wodach Tamizy. Cornwell ma niesamowitą zdolność do plastycznego przedstawiania wszelkich bitew. Czytelnik bez trudu przenosi się na pole jednej z nich i wymachuje mieczem wraz z Uthredem, wymierzając ciosy kolejnym przeciwnikom.
„Pieśń miecza” to kolejna znakomita książka Bernarda Cornwella. Pełna akcji i szczęku ostrza na tle szerokiej panoramy średniowiecznego społeczeństwa, obyczajowości i ówczesnych realiów. Autor doskonale opisuje tamte czasy, także czytelnik może oczyma wyobraźni przenieść się do tamtej epoki. Do znudzenia mogę pisać o świetnym przygotowaniu merytorycznym Cornwella do pisania cyklu „Wojny Wikingów”. Badania historyczne, ogromna wiedza, zarówno o bohaterach, których opisuje, jak również wydarzeniach i społeczeństwie średniowiecznym. Jednym słowem „Pieśń miecza” to kolejna rewelacyjna książka mistrza historycznego pióra.
