Korespondencja między poetami rozpoczęła się w 1958 roku, kiedy Zbigniew Herbert wyjechał w swoją pierwszą podróż zagraniczną, spędzając mnóstwo czasu w Paryżu. Poeta opisuje swoje życie we Francji, manię zwiedzania, poznawania, odkrywania świata, podróże do Włoch i Anglii. Zastanawia się nad pozostaniem na emigracji, czy to nie byłoby dla niego najlepsze, ale z drugiej strony pisze, że „wracam do Polski za kilka miesięcy. Robię to jakbym miał wejść w wodę brudną i zimną, ale to jest jedyna moja rzeczywistość. Tu żyję na powierzchni, bez racji i powodu.” Herbert nie potrafi sobie wyobrazić ciągłego życia zagranicą, a dodatkowo w tej myśli utwierdza go Brzękowski odradzając pozostanie w Paryżu na stałe, gdzie życie może byłoby prostsze, ale czy przez to lepsze? W Polsce obaj zmagają się z komuną i cenzurą, która na każdym kroku utrudnia twórcom publikowanie swoich dzieł. Zablokowane zostały między innymi niektóre wiersze Herberta jak i próba wydania poezji Brzękowskiego, z racji faktu, że nie publikuje się twórców emigracyjnych.
Dwadzieścia pięć listów. Tyle miesięcznik „Znak” publikuje w swoim najnowszym numerze. Listów między dwoma poetami, Zbigniewem Herbertem i nieco zapomnianym, postrzeganym przede wszystkim jako twórca emigracyjny Janem Brzękowskim. Korespondencja napisana pięknym językiem i stylem, jakiego dzisiaj już nie spotkamy, choć od ostatnich listów minęło ledwie czterdzieści lat. Zachęcam do poznania tych listów, odkrywających inne oblicze twórcy Pana Cogito.
Zbigniew Bolesław Ryszard Herbert (ur. 29 października 1924 we Lwowie, zm. 28 lipca 1998 w Warszawie) – polski poeta, eseista, dramaturg, twórca słynnego cyklu poetyckiego „Pan Cogito”, autor słuchowisk; kawaler Orderu Orła Białego. Z wykształcenia ekonomista, prawnik i filozof.
Jako poeta zadebiutował na łamach prasy w 1950. Jego debiut książkowy, tom wierszy Struna światła, ukazał się w 1956. Do najbardziej cenionych dzieł Herberta należy cykl utworów o Panu Cogito, postaci zanurzonej we współczesności, a jednocześnie mocno zakorzenionej w europejskiej tradycji kulturowej. Jego książki zostały przetłumaczone na 38 języków.
Laureat ponad dwudziestu nagród literackich, a także prestiżowego Złotego Mikrofonu przyznawanego przez Polskie Radio. Od końca lat 60. XX w. był jednym z najpoważniejszych pretendentów do Literackiej Nagrody Nobla.
W latach 80. XX w. Herbert stał się sztandarowym poetą polskiej opozycji. Od 1986 mieszkał w Paryżu, gdzie współpracował z Zeszytami Literackimi. Do Polski wrócił po 6 latach, w 1992 roku.
Jan Brzękowski, ps. Jan Bereta, Jan Jarmott (ur. 18 grudnia 1903 w Nowym Wiśniczu, zm. 3 sierpnia 1983 w Paryżu) – polski poeta, pisarz i teoretyk sztuki, w szczególności poezji.
Brzękowski uczęszczał do gimnazjum w Nowym Sączu i w Bochni. Absolwent filologii polskiej i farmacji na UJ. Uzyskał w 1927 roku stopień doktora za rozprawę pt. Legenda Don Juana i jej wpływ na literaturę polską. Studiował także na Sorbonie i w paryskiej École du Journalisme. Uczestnik plebiscytu na Śląsku w 1920 roku. Debiutował w 1921 roku na łamach „Gazety Literackiej” jako poeta. W 1925 roku wydał pierwszy tomik poezji Tętno drukowany w „Zwrotnicy”. Redagował czasopismo „Linia”. Działał w kręgu awangardy krakowskiej. W 1928 roku wyjechał do Francji. W latach 1929-1930 redaktor dwujęzycznego pisma „L’Art Contemporain – Sztuka współczesna”. W latach 1937–1940 był szefem biura prasowego Ambasady RP, działał w czasie wojny w zarządzie Polskiego Czerwonego Krzyża w Vichy, uczestniczył we francuskim ruchu oporu w latach 1940–1944. W 1940 roku ożenił się z rzeźbiarką Suzanne de Lamer. W latach 1944–1945 był attaché prasowym Ambasady RP. Od 1946 do 1964 roku był dyrektorem uzdrowiska i hotelu w Amélie-les-Bains, gdzie również mieszkał. Od 1964 roku przebywał w Paryżu.