Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów Katarzyna Majgier

Kocham Kraków. Mimo jego smogu, korków i tysięcy turystów na Floriańskiej. Kocham jego historię. I kocham to jak duet autorski Maryla Szymiczkowa przedstawił Kraków w dobie zaboru austriackiego, w czasach istnienia Galicji, na przełomie XIX i XX wieku, gdy dawna stolica Polski była  miejscem ważnych wydarzeń historycznych. Sięgając po książkę Katarzyny Majgier „Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów” spodziewałam się dostać cudowną powieść obyczajową z przełomu wieków. Z dobrze nakreśloną historią i wszystkimi detalami epoki.  I tu pozostawię Was w chwilowej niewiedzy co do mojego zdania, by krótko opowiedzieć, o czym jest ta książka.

„Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów” ma wielu bohaterów, których losy splatają się w najmniej spodziewanych momentach. Teodor Lutoborski zapisuje cały swój majątek ubogiemu urzędnikowi Florianowi Stawskiemu. Marceli Rumejko postanawia zrealizować marzenie życia. Zosia Nowakowska przyjeżdża do Krakowa, po tym jak została wyrzucona ze służby w dworku w Zbuczynie.  To tylko kilka postaci pojawiających się w książce Katarzyny Majgier. Powieści, w której losy bohaterów mieszają się i łączą zupełnie niespodziewanie.  Na przestrzeni lat życie naszych bohaterów się zmienia. Rodzą się dzieci, zmieniają się pory roku, ludzie umierają, zmieniają się obyczaje i porządek świata.

Przyznam, że gdybym miała wystawiać oceny to miałabym problem. Z jednej strony „Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów” to wspaniała powieść obyczajowa. Doskonale napisana historia, świetnie wykreowani bohaterowie, bardzo dobrze nakreślone tło społeczno – obyczajowe, opisane zasady rządzące ówczesnym światem, meandry powiązań, mezaliansy i naga prawda o ludzkich charakterach. Naprawdę fantastycznie autorce to wszystko wyszło. Z drugiej strony jednak brakowało mi tych cudownych opisów Krakowa, które skradły moje serce w książkach Szymiczkowej. Byłyby idealnej dopełnieniem całości. Ponadto mam jeszcze jeden zarzut.  „Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów” to pierwszy tom sagi. Powinien więc być dość szczegółowy i z akcją, która toczy się powoli, z wyraźnym zaznaczeniem ważniejszych wydarzeń w życiu bohaterów, ale jednocześnie nie monotonnie. Na rozwinięcie poszczególnych wątków będzie przecież czas w kolejnych częściach sagi. Tymczasem Majgier spieszy się nie wiadomo gdzie. Dosłownie przelatujemy przez książkę, zdawkowo dowiadując się o losach niektórych bohaterów, akurat przy tych, których miałam nadzieję poznać bliżej. Książka obejmuje okres około dwudziestu lat, przez który pędzi się z prędkością światła i przyznam, że momentami czułam się zagubiona, bo w jednej chwili rodziło się dziecko, by za moment mieć dziesięć lat. Miałam wrażenie, jakby Katarzyna Majgier chciała jak najszybciej przeprowadzić czytelnika przez życie bohaterów po to, by dojść do kolejnych części i czasów bardziej współczesnych autorce. A to właśnie przełom wieków jest tak bardzo interesujący, na czasy bliższe nam jeszcze przyjdzie czas. Zawiodłam się na tym, bo jestem fanką „Cukierni pod Amorem” Małgorzaty Gutowskiej – Adamczyk i miałam nadzieję na lekturę w podobnym stylu.

„Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów” Katarzyny Majgier to jest doskonała lektura, bardzo mi się podobała i chętnie przeczytam kolejne części. Jednak nie będę na nie czekać z niecierpliwością, bo w moim odczuciu nie jest to powieść idealna.

Ps. Czy Was też tak wkurzała Zosia?