Gra cieni – Charlotte Link

Długo przymierzałam się do przeczytania czegokolwiek Charlotte Link. Bardzo długo. Wiecie jak to jest, jak polecają wam autora z każdej możliwej strony. Atakują was blogi, portale książkowe i księgarnie. Wszędzie jedno nazwisko. A wy ciągle myślicie, że jeszcze tego nie czytaliście.

Charlotte Link nie była moim książkowym wyrzutem sumienia, bo z zasady takowych nie posiadam. Nie tworzę list książek, które koniecznie muszę przeczytać, bo wiem, że nic z tego nie wyjdzie. Idę na żywioł, kupuję i od razu (no w przeciągu miesiąca) czytam. Dzięki temu nie tworzą mi się nowe zaległości, a ja czytam naprawdę fascynujące lektury. I tak mnie ta Charlotte Link goniła, aż w końcu dopadła „Grą cieni”.

 Jest rok 1989. David, młody, bogaty, żyć nie umierać, odziedziczył właśnie gigantyczny spadek. Ma jednak jeden problem. Od jakiegoś czasu dostaje listy z pogróżkami. Podejrzewa czworo swoich przyjaciół ze szkoły, którym nieźle kiedyś namieszał w życiu. Zaprasza ich wszystkich do Nowego Jorku na kilka ostatnich dni 1989 roku. Planuje zdemaskować  niedoszłego mordercę w czasie uroczystej kolacji. Czy mu się to uda?

Od pierwszych stron spodobał mi się klimat powieści.  Bardzo w stylu Agathy Christie. Czworo podejrzanych w jednym miejscu. Każdy może być mordercą. Każdy ma motyw i okazję. Wymarzona sceneria dla morderstwa. Bardzo dobrze napisani bohaterowie. Charakterystyki Davida, Laury, Nat, Steve’a, Giny i Mary to świetnie przygotowane portrety. Czwórka przyjaciół Davida, czyli Nat, Steve, Gina i Mary znają każdy jego występek, które poznaje również czytelnik poprzez opowieści o życiu przyjaciół. Różnią się pod prawie każdym względem, a tym co ich łączy jest nienawiść do Davida, który w jakiś sposób każdemu z nich złamał życie. Ich historie poznajemy w kolejnych rozdziałach, gdzie szczegółowo opowiedziano losy każdego z przyjaciół. Dzięki temu dowiadujemy się nie tylko jakimi są ludźmi, ale przede wszystkim poznajemy motyw, który może doprowadzić każdego z nich do morderstwa Davida.  Jest tutaj nie lada zagadka do rozwiązania i fani kryminałów pod tym względem na pewno będą usatysfakcjonowani. Ponadto fabuła wciąga od samego początku i do samego końca trzyma w delikatnym napięciu.

Świetnie nakreślona została również część obyczajowa „Gry cieni”, stanowiąca co tu dużo mówić, większą część książki. Historie życia każdego z przyjaciół, przewrotne koleje losu, bolesne upadki i wielkie sukcesy dotykają prawie każdego z nich. Charlotte Link bardzo dobrze poradziła sobie z tymi wątkami, pokazując skąd wzięły się ich decyzje o przyjeździe do Nowego Jorku i spotkaniu z Davidem po tylu latach. Mimo, że doskonale napisana, to jednak właśnie ta część stanowi dla mnie może nie wadę powieści, ale budzi pewne zastrzeżenia. Przede wszystkim zbyt duże nagromadzenie trudności, pecha, nieszczęść, których doświadczyli bohaterowie. Za dużo tego wszystkiego. Cała historia staje się przez trochę odrealniona, mniej wiarygodna, że coś takiego rzeczywiście mogłoby się wydarzyć. Rozdziały opisujące życie Laury są rewelacyjnie napisane, ale w pewnym momencie zaczynają irytować czytelnika. Drugi powód budzący moje wątpliwości to to, że lubię takie prawdziwe kryminały z krwi i kości, a raczej z trupa i śledztwa, a tutaj ta część obyczajowa jest tak mocno rozbudowana, że przytłacza wątek kryminalny.  Jest oczywiście spore grono fanów tego typu książek, ale ja do nich nie należę. Dlatego obiektywnie przyznaję, że „Gra cieni” to dobra pozycja, ale moje subiektywne wrażenie ma jednak zastrzeżenia.