Anna Boleyn

Anna Boleyn urodziła się w 1501 r. lub 1507 r. Jej ojciec Tomasz Boleyn był szanowanym dyplomatą,  matka Elżbieta Howard była córką Tomasza Howarda, 2. księcia Norfolk. Anna wychowywała się w Hever Castle w Kent wraz ze swoim rodzeństwem Marią Boleyn i Jerzym Boleynem. Jako dziecko  została damą dworu Małgorzaty Habsburg namiestniczki Niderlandów. Następnie w  1514 roku jako dwórka Marii Tudor, siostry Henryka VIII wyjechała wraz ze swoją siostrą Marią do Francji, gdzie Maria Tudor poślubiła króla Ludwika XII. Zaledwie trzy miesiące po zawarciu małżeństwa Ludwik XII zmarł. Maria Tudor powróciła do Anglii, natomiast Anna z siostrą pozostały na dworze francuskim siedem lat, jako damy dworu królowej Klaudii, żony króla Franciszka I, gdzie odebrały staranne wykształcenie. W 1521 r. Anna wróciła do Anglii, gdzie została damą dworu królowej Katarzyny Aragońskiej.
Anna miała wielu zalotników, między innymi Henryka Percy, syna hrabiego Northumberland, z którym była potajemnie zaręczona, oraz poetę Sir Thomasa Wyatta. W 1526 r. Henryk VIII zaproponował Annie tytuł meitrese en titre, czyli jedynej i oficjalnej kochanki. Anna nie zgodziła się. Odmowa jeszcze bardziej rozochociła króla Henryka i jego uczucia względem Anny Boleyn zamieniły się z zauroczenia w prawdziwą obsesję. Od samego początku Anna Boleyn postawiła sprawę jasno, pozycja królewskiej kochanki była dla niej nie do przyjęcia, a jedynie pozycja jego żony i królowej. W przeciągu roku król Henryk VIII obiecał Annie rozwód z Katarzyną Aragońską i małżeństwo. Na decyzję Henryka na pewno wpływ miał fakt, że z małżeństwa z Katarzyną Aragońską nie miał syna, dziedzica angielskiego tronu. Dodatkowo sumienie Henryka VIII obciążał fakt, że poślubił wdowę po zmarłym bracie Arturze. Stało się to oficjalnym powodem rozwodu. Na początku Henryk pragnął trzymać Annę Boleyn z daleka od sprawy rozwodowej, wkrótce stało się jednak jasne, że jest ona bezpośrednią przyczyną rozstania królewskiej pary. W grudniu 1527 r. Anna Boleyn na stałe zamieszkała na królewskim dworze, gdzie cieszyła się wieloma przywilejami zarezerwowanymi dla królowej Anglii. Sprawą rozwodową króla Henryka VIII u papieża Klemensa VII zajął się kardynał Thomas Wolsey. Ze względu jednak na panującą wówczas sytuację polityczną (papież Klemens VII był zakładnikiem Karola V siostrzeńca Katarzyny Aragońskiej) i postawę królowej Katarzyny, która twierdziła, że jej małżeństwo z Arturem Tudorem nie zostało skonsumowane, rozwód opóźniał się. W czerwcu 1528 r. papież Klemens VII zadecydował, że sprawa rozwodowa odbędzie się w Anglii, a jego legatami będą kardynał Wolsey oraz kardynał Lorenzo Campeggio. Angielska sprawa rozwodowa nie przyniosła jednak rozstrzygnięcia, a papież zabronił Henrykowi VIII zawierania małżeństwa z Anną dopóki nie zapadnie decyzja w Rzymie. Anna Boleyn i jej zwolennicy przekonali króla Henryka VIII, że ogromną winę za to ponosi kardynał Wolsey, który celowo opóźnia rozwód. W 1529 r. kardynał Wolsey został pozbawiony swojej władzy i wpływu na króla. Zmarł w drodze do więzienia, oskarżony o zdradę stanu 29 listopada 1530 r. Gdy jasnym stało się, że papież Klemens VII nie wyda pozwolenia na rozwód, Henryk VIII zaczął szukać innego rozwiązania. Rozwiązaniem wydała się droga reformacji i książka reformatora Williama Tyndale’a pt. „The Obedience of a Christian Man”, w której autor twierdził, iż władza spoczywa w rękach króla jako Bożego pomazańca, a nie w rękach papieża, a król jako przedstawiciel Boga na ziemi ma prawo podejmować każdą decyzję. Henryk VIII przyjął książkę z wielkim entuzjazmem i już w 1531 r. królowa Katarzyna Aragońska została wydalona z dworu, a jej miejsce zajęła Anna Boleyn. Kiedy w 1532 r. zmarł Arcybiskup Canterbury William Warham, Henryk VIII mianował na to stanowisko Tomasza Cranmera, który był blisko związany z rodziną Anny Boleyn. Wkrótce Henryk VIII ogłosił siebie głową kościoła w Anglii. Henryk VIII nareszcie był wolny i mógł poślubić Annę Boleyn. 1 września 1532 r. Anna Boleyn została mianowana Markizą Pembroke, w ten sposób stała się najważniejszą kobietą na dworze. 11 października 1532 r. Anna Boleyn i Henryk VIII wyruszyli do Calais na spotkanie z Królem Francji Franciszkiem I. Wydarzenie to było przełomowe, bowiem Henryk VIII przedstawił po raz pierwszy oficjalnie Annę jako przyszłą żonę i królową.

Ślub Henryka VIII Tudor z Anną Boleyn odbył się w tajemnicy 25 stycznia 1533 r., Anna była już

Natalie Portman w Kochanicach króla

wtedy w ciąży. 23 maja 1533 r. Tomasz Cranmer uznał poprzednie małżeństwo króla Henryka VIII z Katarzyną Aragońską za nieważne, a 28 maja 1533 r. małżeństwo króla z Anną Boleyn zostało prawnie zalegalizowane. Obchody koronacyjne Anny były ogromnym wydarzeniem i trwały cztery dni. Henryk VIII pragnął, aby jego nowa żona została w pełni zaakceptowana przez angielskie społeczeństwo. 29 maja 1533 r. pięćdziesiąt wspaniale ozdobionych barek eskortowało Annę Boleyn zgodnie z tradycją z Greenwich do Tower of London. Gdy Anna przybyła do Tower, została przywitana salutami ognia. Wszyscy znajdujący się wewnątrz przywitali przyszłą królową oraz poprowadzili ją do króla Henryka. Anna i Henryk VIII, w specjalnie przygotowanych dla nich komnatach, spędzili w Tower dwa dni. 31 maja 1533 r. Anna Boleyn opuściła mury Londyńskiej Tower, podróżując lektyką do Pałacu Westminster. 1 czerwca 1533 r. udała się do Opactwa Westminsterskiego w towarzystwie najważniejszych osób w państwie. Tam została namaszczona i koronowana (koroną świętego Edwarda) przez arcybiskupa Tomasza Cranmera. Po koronacji i nabożeństwie odbył się wspaniały bankiet w Westminster Hall. Henryk VIII nie brał udziału w bankiecie, lecz przyglądał mu się ze specjalnie wybudowanej galerii, w towarzystwie ambasadorów Wenecji i Francji. Według tradycji, panujący monarcha nie mógł uczestniczyć w koronacji małżonki, o ile nie odbywała się jednocześnie z jego własną. 2 czerwca 1533 r. odbywały się bale, bankiety i potyczki. Nie wiadomo dokładnie, ile kosztowała wystawna koronacja, ale ambasador Mediolanu szacował, że około 46000 funtów. Kiedy emocje po wspaniałej koronacji opadły, Anna Boleyn zaczęła przygotowywać się do porodu. Według zwyczaju, na kilka tygodni przed spodziewanym rozwiązaniem, królowa wycofywała się z dworskiego życia, zajmując specjalnie przygotowane dla niej komnaty. Anna Boleyn zajęła swoje komnaty 26 sierpnia 1533 r. Na poród nie czekała długo, gdyż już 7 września 1533 r. na świat przyszła księżniczka Elżbieta. Henryk VIII nie krył rozczarowania, był bowiem przekonany, że urodzi się w końcu syn i następca tronu. W 1534 r. królowa Anna była ponownie w ciąży. W tym okresie Anna i Henryk cieszyli się spokojem i ciągle byli sobie oddani, ciąża jednak zakończyła się poronieniem. Od tego momentu rozpoczęły się problemy w ich małżeństwie. Król wziął sobie kochankę. Anna Boleyn nie była zadowolona i szalała z zazdrości, gdyż wiedziała, że zainteresowanie Henryka VIII innymi kobietami stanowiło dla niej zagrożenie. Zazdrosna Anna uknuła intrygę mającą na celu pozbycie się nowej miłości Henryka. Pomogła jej w tym Jane Parker. Gdy Henryk odkrył, co się dzieje, wpadł w złość i wygnał Lady Rochford na kilka miesięcy z dworu. Pod koniec 1535 r. Anna była ponownie w ciąży. 7 stycznia 1536 r. zmarła Katarzyna Aragońska i Anna w końcu poczuła się pełnoprawną królową Anglii. Niestety, styczeń obfitował też w wydarzenia, które doprowadziły Annę do rozpaczy: 24 stycznia 1536 r. Henryk VIII uległ ciężkiemu wypadkowi podczas turnieju, w wyniku którego był nieprzytomny przez dwie godziny. Anna doznała szoku, gdy dowiedziała się, że jej mąż może nawet umrzeć. Nie tylko to przyniosło jej cierpienie: zastała Henryka VIII w niedwuznacznej sytuacji z jej damą dworu Jane Seymour, która siedziała mu na kolanach, co tylko pogorszyło jej stan. Te wydarzenia doprowadziły do poronienia spodziewanego dziecka; jak się okazało był to chłopiec. Strata dziecka była dla Anny i Henryka VIII ogromnym ciosem. Henryk po raz kolejny uświadomił sobie, że nie ma męskiego potomka, a Anna wiedziała, że dopóki nie urodzi syna, jej pozycja u boku króla jest bardzo delikatna. W oczach wielu Henryk VIII nie był mężem Anny Boleyn, lecz wdowcem po śmierci Katarzyny Aragońskiej, co umożliwiało mu poślubienie kolejnej kobiety bez posądzenia o bigamię. Mająca zostać jedynie kochanką Jane Seymour nagle stała się realną kandydatką na żonę numer trzy.

Natalie Dormer jako Anna Boleyn w serialu „Dynastia Tudorów”
Anna Boleyn miała na dworze wielu wrogów. Miała poważny zatarg z Tomaszem Cromwellem, który w tamtym czasie urósł do rangi prawej ręki króla, a który wcześniej był jej sojusznikiem. Anna była zdecydowanie za reformami w kościele, jednakże nie tak drastycznymi, do jakich dążył Cromwell. Pragnieniem Anny było, aby pieniądze przejęte z klasztorów i opactw zasilały fundacje charytatywne i edukacyjne, podczas gdy Cromwell dążył do przejęcia dóbr finansowych przez skarbiec królewski, zamierzając uczynić króla najpotężniejszym i najbogatszym w Europie. Będący w konflikcie z królową Tomasz Cromwell przekonał króla Henryka VIII do wszczęcia postępowania przeciwko Annie, które mogłoby potencjalnie skutkować zarzutem zdrady. Nie było to trudne, ponieważ Henryk VIII był już zakochany w innej kobiecie Lady Jane Seymour (król zwrócił na nią uwagę w styczniu 1536 r. i zaczął się do niej zalecać). Cromwell wspierał Jane Seymour. Przekazał swoje prywatne komnaty jej rodzinie. Nie było to bez znaczenia, ponieważ komnaty te miały bezpośrednie połączenie z apartamentem króla Henryka VIII. 30 kwietnia 1536 r. został aresztowany muzyk Mark Smeaton, który pod wpływem tortur przyznał się do romansu z królową Anną Boleyn. To uruchomiło lawinę aresztowań; pod zarzutem romansowania z królową zastali aresztowani: Jerzy Boleyn, brat królowej, Sir Henryk Norris i Tomasz Wyatt. Wszyscy zostali osądzeni i skazani na karę śmierci, z wyjątkiem Tomasza Wyatta, który został uniewinniony. 2 maja 1536 r. Anna Boleyn została aresztowana i przewieziona do Tower. Podczas procesu Anna była spokojna i nie przyznała się do stawianych jej zarzutów. W radzie, która skazywała Annę, znajdował się jej ojciec, Tomasza Boleyn zwolniono jednak na czas procesu, żeby oszczędzić mu sądzenia własnej córki i syna. Ostatecznie głównym oskarżycielem został wuj Anny, Tomasz Howard, 3 książę Norfolk. 15 maja 1536 r. skazano Annę na śmierć przez ścięcie. 17 maja 1536 r. małżeństwo Anny Boleyn z Henrykiem VIII zostało unieważnione, tego dnia zostały również wykonane wyroki śmierci Jerzego Boleyna, Henryka Norrisa i Marka Smeatona. 19 maja 1536 r. wykonano wyrok Anny. Henryk VIII wiedząc, że angielscy kaci nie są najlepsi, sprowadził dla niej kata z Francji. Jeden cios miecza zakończył jej życie. Historycy twierdzą, że najprawdopodobniej wszystkie zarzuty stawiane Annie Boleyn zostały spreparowane.

Anna Boleyn została pochowana na terenie zamku Tower of London w kaplicy St Peter ad Vincula w pobliżu miejsca, gdzie stał szafot, w anonimowym grobie wśród wielu innych osób straconych w czasie panowania Henryka VIII, m.in. obok Tomasza Morusa (którego głowę pochowano w Canterbury). W roku 1876, z okazji generalnego remontu kaplicy, znaleziono i zidentyfikowano szczątki Anny Boleyn oraz jej kuzynki Katarzyny Howard, także ściętej i pogrzebanej obok Anny. Obie byłe królowe pochowano w osobnej krypcie przed głównym ołtarzem, płytę pokrywającą grób ozdobiono ich herbami, a w epitafium przywrócono im odebrany przez sądy Henryka VIII tytuł Królowej.

Tekst w całości pochodzi z Wikipedii:) Tutaj