„Piękna Pani i Brzydki Pan” Magdaleny Samozwaniec to zbiór krótkich dykteryjek, felietonów można powiedzieć, w których autorka drwi z ludzkich wad, biorąc za cel głównie kobiety. Książka zawiera ponad siedemdziesiąt historyjek, autorka bez cienia litości obnaża w nich ludzkie słabości i przywary. Wyśmiewa zamiłowanie do piękna i drogich ubrań, wystawnego jedzenia, obsesji na tle młodego wyglądu, a z drugiej strony kpi ze skąpych gospodyń domowych, nieostrożnych pokojówek, zwanych przez Samozwaniec tłuczkiem do porcelany (to jedna z moich ulubionych historii).
„Piękna Pani i Brzydki Pan” to książka, która jest jedną wielką anegdotą. Śmiejemy się od pierwszej do ostatniej strony. Samozwaniec z właściwą sobie ironią komentuje życie społeczeństwa w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Każdemu się dostało i żadna warstwa społeczna nie zdołała się uchronić przed ciętym językiem pisarki, ani arystokracja, ani mieszczanie, ani artyści czy służba. Ta ostatnia zwłaszcza stała się wdzięcznym tematem do plotek i opowieści.
Książka jest napisana doskonałym językiem, z właściwym sobie urokiem autorki, jej lekkim piórem i ironią. Dotąd tylko raz zetknęłam się z twórczością Magdaleny Samozwaniec, czytając „Na ustach grzechu”. Było to wiele lat temu i wówczas książka nie przypadła mi do gustu. Ponownie spotkanie było jednak znacznie bardziej udane i po lekturze „Pięknej Pani i Brzydkiego Pana” czuję się zachęcona i zobligowana do sięgnięcia po inne książki znakomitej autorki.
Magdalena Samozwaniec, z domu Kossak, primo voto Starzewska, secundo voto Niewidowska (ur. 26 lipca 1894r. w Krakowie, zm. 20 października 1972r. w Warszawie) – polska pisarka satyryczna.Pochodzi ze znanego domu artystów. Wnuczka Juliusza Kossaka, córka Wojciecha Kossaka, siostra Jerzego Kossaka oraz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, stryjeczna siostra Zofii Kossak-Szczuckiej. Wraz z siostrą Marią stanowiły nierozłączny duet, intelektualny, emocjonalny, często również twórczy.
Debiutowała książką „Na ustach grzechu”, która była satyryczną parodią „Trędowatej”. Niektóre źródła podają, że Samozwaniec była współautorką książki, a napisała ją razem z siostrą i jej mężem Gwalbertem Pawlikowskim. Do jej najbardziej znanych książek należą również „Zalotnica niebieska” poświęcona Marii Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej oraz „Maria i Magdalena” napisana w formie wspomnień powieść opisująca codzienność dwudziestolecia międzywojennego.
Twórczość:
Na ustach grzechu: powieść z życia wyższych sfer towarzyskich, Kraków 1922
Czy chcesz być dowcipny? Straszliwe opowieści „na wesoło”, Warszawa 1923
Malowana żona, Warszawa 1924
Kartki z pamiętnika młodej mężatki, Warszawa 1926
Starość musi się wyszumieć, Warszawa 1926
Mężowie i mężczyźni, Warszawa 1926
O kobiecie, która znalazła kochanka: powieść osnuta na tle najbliższej, nieokreślonej bliżej przyszłości. Rzecz dzieje się w Krakowie, Warszawa 1930
Wielki szlem: powieść tylko dla brydżystów, Warszawa 1933
O dowcipnym mężu dobrej Ludwiki: powieść, Warszawa 1933
Ponura materialistka: nowele, Poznań 1934
Świadome ojcostwo, Warszawa 1936
Maleńkie karo karmiła mi żona, Warszawa 1937
Wróg kobiet, Warszawa 1938
Piękna pani i brzydki pan, Warszawa 1939
Królewna Śmieszka, Kraków 1942
Fraszki Magdaleny Samozwaniec. Wiek XX, Kraków 1944
Tylko dla kobiet, Katowice, 1946
Błękitna krew, Kraków 1954
Moja wojna trzydziestoletnia, Warszawa 1954
Maria i Magdalena, Kraków 1956
Tylko dla mężczyzn, Katowice 1958
Młodość nie radość: powieść satyryczna, Warszawa 1960
Czy pani mieszka sama? Katowice 1960
Pod siódmym niebem, Warszawa 1960
Tylko dla dzieci: wiersze i bajki satyryczne dla młodszych i starszych, Kraków 1960
Komu dziecko, komu? Powieść satyryczno-obyczajowa, Warszawa 1963
Tylko dla dziewcząt, Warszawa 1966
Szczypta soli, szczypta bliźnich, Warszawa 1968
Krystyna i chłopy, Warszawa 1969
Zalotnica niebieska, Warszawa 1973
Łyżka za cholewą, a widelec na stole: mała kulinarna silva rerum, Kraków 1974
Angielska choroba, Warszawa 1983
Baśnie, Warszawa 1987
Z pamiętnika niemłodej już mężatki, Warszawa 2009
Moja siostra poetka, Warszawa 2010.